Marienlob aus der Feder Peter Abaelards

 

Der Hymnus Lux orientalis zu Ehren der Mutter Gottes ist in insgesamt sechs Manuskripten überliefert, welche ausnahmslos Peter Abaelard als Autoren nennen:

Die hier wiedergegebene Version basiert auf den Manuskripten P und M, entsprechend der Ausgabe von V. Cousin: Petri Abaelardi Opera, Paris 1849, Band 1, 329f. Eine zweite Marienhymne - Mittit ad virginem - findet sich in Cousins Werk an entsprechender Stelle. Sie wurde von André Duchesne und einigen noch früheren Autoren, z.B. Josse Clichtove (1472-1543), Antoine Démocharès und Antoine Bellot, ebenfalls Abaelard zugeschrieben, ohne dass sich für diese Annahme ein sicherer Beweis gefunden hätte. Da das Lied wegen der Eleganz und Gewandtheit seiner Melodie durchaus eines Abaelard würdig gewesen wäre, wie V. Cousin meinte, soll es hier ebenfalls einen Platz finden:

 

Lux orientalis
Et amica Dei specialis;
Aula salutaris,
Genitrix pacis generalis,
Virgo triumphalis,
Persona magisterialis:
Regula moralis,
Regina puerperialis;
Femina regalis,
Fidei calor effigialis;
Foedere sponsalis,
Sed nulli connubialis,
Nec naturalis;
Usus pariendo jugalis;
Spes mea causalis,
Mediatrix sola vocalis;
Munere pluralis,
Largaque manu venialis;
Hostia paschalis,
Cujus fuit alta sub alis
Gloria vitalis;
Salvatio spiritualis;
Ops medicinalis,
Placatio subsidialis;
Mentio festalis,
Operaria prodigialis,
Dextra maritalis,
Quam non tetigit socialis,
Sed neque rivalis
Se miscuit officialis;
Sic immortalis
Fuit actio spiritualis,
Nullaque carnalis '
Corruptio foeda sodalis;
Flos rosa vernalis,
In fructu perpetualis;
Cujus odor suavis
Vitiis est exitialis;
Stella diurnalis,
Reverentia catholicalis;
Mentibus humanis
Non est laus cujus inanis;
Fons rationalis
Et Christi collateralis;
Plus quam regalis,
Quia non erit altera talis,
Nec fuit aequalis,
Tam fortis et imperialis;
Mater ovans regis,
In cujus lumine degis
Qui dat in aure gregis
Divinas dogmata legis;
Nobilis, insignis,
Memorabilis, inclyta, mitis;
Strenua, sublimis,
Et tota potenter herilis;
Jure cluens prole,
Pariens tamen absque dolore:
Splendidior sole,
Coelesti plena decore,
Fac fore me jure
Sine fine tuae geniturae.

AMEN.

Mittit ad Virginem
Non quemvis angelum,
Sed Fortitudinem
Suum archangelum
Amator hominis.
Fortem expediat
Pro nobis nuntium,
Naturae faciat
Ut praejudicium,
In partu Virginis.
Naturam superet
Natus rex gloriae,
Regnet et imperet,
Et zima scoriae
Tollat de medio.
Foras ejiciat
Mundanum principem,
Matremque faciat
Secura participem
Patris imperii.
Superbientium
Terat fastigia,
Colla sublimium
Calcans vi propria,
Potens in praelio.
Exi, qui mitteris
Haec dona dicere;
Revela veteris
Velamen litterae,
Virtute nuntii.
Accede nuntia,
Dic: Ave cominus,
Dic: Plena gratia,
Dic: Tecum Dominus,
Et dic: Ne timeas.
Virgo suscipias
Dei depositum,
In quo perficias
Casta propositum,
Et votum teneas.
Audit et suscipit
Puella nuntium.
Credit et concipit,
Et parit filium,
Sed admirabilem,
Consiliarium
Humani generis,
Et Deum fortium,
Patremque posteris
In pace stabilem.
Cujus stabilitas
Nos reddat stabiles,
Ne nos labilitas
Humana labiles
Secum praecipitet.
Sed dator veniae,
Concessa venia,
Per matrem gratiae,
Obtenta gratia,
In nobis habitet.
Natura premitur
In partu Virginis,
Rex regum nascitur,
Vim celans numinis,
Et rector superum.
Qui nobis tribuat
Peccati veniam,
Reatus diluat,
Et donet patriam
In arce siderum.

AMEN.

 


[Zurück zur letzten Seite] [Zum Seitenanfang]